สวัสดีครับปวงชนชาวไทยตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอานาจักรไทย
ปีใหม่แล้วครับเป็นปีที่ 86 แห่งประชาธิปไตยแบบตัวแทน
ประชาชนให้อำนาจผู้อื่นไปใช้แทน
ปีที่แล้วผมได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนที่ประชุมระดับจังหวัดตาม
พรบ.สภาองค์กรชุมชน 2551 มาตรา 27 (5) ผมเองก็ได้ไปร่วมประชุมในระดับชาติ
ไปด้วยหัวใจที่มีความหวังว่าจำได้นำความรู้ความเข้าใจมาบอกต่อชุมชนเพื่อร่วมกันขับเคลื่อนให้เกิดการเปลี่ยนแปลงแนวความคิดที่จะต่อใช้ประชาธิปไตยแบบตัวแทนเสียที
เพราะ 86 ปี ถ้าเป็นอายุคนก็ต้องแตกฉานหมดทุกเรื่องแล้ว
ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกินเต็มที่แล้ว
การได้รับหน้าที่นี้มาก็พยายามจะบอกเก้าเล่าสิบเพื่อแสดงให้เห็นถึงสภาพสังคมระดับชุมชนที่มีความแตกต่างในบ้านแห่งสภาองค์กรชุมชนด้วยกันคือ
1. สภาฯที่กลมกลืนกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
2. สภาฯที่มีส่วนร่วมเป็นครั้งคราวกับท้องถิ่น
3. สภาฯที่อยู่ตรงกันข้ามกับท้องถิ่น
ไม่แปลกหรอกครับมันเป็นเรื่องธรรมดาของการทำงานเพื่อสังคมระหว่างผู้มีอำนาจหน้าที่และผู้มีจิตอาสาที่จะ
เข้ามามีส่วนร่วม
จากการสังเกตและจับประเด็นหน่อยๆ (ไม่อยากจะใช้คำว่าวิเคราะห์)พบว่า ความรู้ความเข้าใจของผู้นำทั้งสองฝ่ายไม่ตรงกัน
และที่สำคัญคือการยึดถือตนเองเป็นใหญ่ และที่พบบ่อยๆก็คือผู้นำทางฝ่ายองค์กรชุมชนเป็นผู้เคยลงสมัครเพื่อไปดำรงตำแหน่งทางการเมืองซึ่งมีจำนวนค่อนข้างมาก
และตัวชี้วัดได้คือ เวลามีการเปิดรับเลือกตั้งทางการเมืองผู้นำทางฝ่ายองค์กรชุมชนก็จะย้ายไปลงสมัครรับเลือกตั้ง
และเช่นเดียวกันผู้ผิดหวังทางการเมืองก็กลับมาทำงานทางฝ่ายองค์กรชุมชน
มันจึงเป็นปฐมบทที่การขับเคลื่อนภาคประชาชนหรือที่นักวาทกรรมเรียกว่า “พลเมือง”
เคลื่อนตัวไม่ได้ แล้วใยจะมีความเป็นจริงของ “ชุมชนเข้มแข็ง”
การยอมรับผู้นำจอมปลอมที่เรียกตนเองว่าประชาธิปไตย
“ผู้นำ”
ประโยคนี้ทำให้ผมต้องเลิกกิจวัตรประจำวันที่ถือปฏิบัติเป็นวัฒนธรรมของตนเอง
เกือบจะกลายเป็นประเพณีไปอยู่แล้วคือ “การดื่มสุรา” แม่ด่าว่ากล่าว พี่น้องเตือน เมียขอ กี่ปีกี่ปีไม่เคยสนใจ
โดยเฉพาะกับเมียซึ่งมีการชันชี(การตกลง)ก่อนที่จะแต่งงานกันแล้วว่า “ถ้ารับไม่ได้เรื่องการดื่มสุราก็อย่าแต่งงานกันเลย
แต่งไปก็เลิกกันอยู่ดี” และแล้วผมก็ต้องเลิกโดยเด็ดขาดเพราะ การต่อสู้เพื่อชุมชนครั้งนี้
เดิมพันอยู่ที่อนาคตของชาติ
อีกอย่างเป็นการตอบแทนหลายๆคนที่ให้ความไว้วางใจในการเป็นผู้นำองค์กรชุมชน และต้องเป็นผู้นำที่เป็นผู้รับใช้ประชาชน
การเสียสละความสุขความสำราญส่วนตัวอย่างน้อยก็เป็นกำลังใจให้คนหลายๆคนที่อยากจะส่งเสริมเราให้เขาได้รับความสุขนั้นเช่นกัน
ความจอมปลอมที่เรียกตนเองว่าประชาธิปไตย
รัฐธรรมนูญกล่าวไว้ชัดครับว่า อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนชาวไทย แล้ววันนี้ปวงชนชาวไทยยังมอบอธิปไตยให้ตัวแทนไปใช้
ไม่จอมปลอมจะเรียกอะไร การที่ผู้นำเป็นใครก็ได้หรือแม้กระทั้ง “เสาไฟฟ้า”
ดูเอาเถอะครับความ “อับปรี” ของผู้นำในฐานะ “นักการเมือง”
เอาอำนาจปวงชนชาวไทยไปใช้ แล้วออกตัวบทกฎหมายยกอภิสิทธิ์ตนเอง ข่มแหงผู้อื่น
มีเอกสิทธิ์คุ้มครอง มีกฎหมายรองรับ แทนที่จะรักษาไว้ซึ่งกฎมณเฑียรบาล
บางประการที่ให้โทษประหารถึง 7 ชั่วโคตรเอาไว้
เป็นกฎที่รักษาบ้านเมืองนี้มาเป็นร้อยๆปี จนเกิด
พรบ.สภาองค์กรชุมชนขึ้นไม่นานนี้เอง และ
พรบ.สภาองค์กรชุมชนนี้ล่ะคือการคืนอำนาจให้แก่ปวงชนชาวไทย
เป็นผลงานชิ้นเดียวที่นักประชาธิปไตยคิดได้
ทุนนิยม ในปัจจุบันนักวาทกรรมใช้คำว่า
“ประชานิยม” ได้ให้บริการสาธารณะฟรี ฟรีทุกอย่าง ถามว่าของฟรีมีต้นทุนการผลิตไหม
หมายถึงประชาชนชอบ นิยมจัง แบบนี้โดนใจ หากรัฐหยุดเก็บภาษีทุกประเภทแล้วให้ประชาชนใช้ระบบทำบุญ
ทำทานแทน แล้วนักการเมืองมาแบบจิตอาสา
แล้วเข้ามาพัฒนาบ้านเมืองให้อยู่รอด เงินเดือนไม่มี ค่าเบี้ยประชุมไม่มี
ได้ค่าน้ำมันรถตามมีตามเกิด ผมเรียกระบบนี้ว่า
“ปวงชนนิยม”
ครับปีใหม่แล้วต้นปีก็เอาเรื่องเบาๆมานำเสนอกัน
และเป็นกำลังใจให้สภาองค์กรชุมชนทุกๆสภา เชื่อมั่น
และร่วมกันขับเคลื่อนงานกันต่อไป “ฟ้าคงมีพรชัยให้กับเรา”
